Hezkuntzaren sinkretismoaren alde

Artearen bilakaera, entitate gisa, isolamenduaren (ezberdintzearen) eta fusioaren arteko etengabeko joan-etorrietan adierazten da. Arte bakoitza, bereiz hartuta, besteen arabera bizitzen eta garatzen da, espezie partikular eta barietate moduan. Garaien arabera, arte batek ala besteak masaren artea izateko joera hartzen du; eta, sinkretismoaren arnasak bultzatuta, beste arteen elementuak bereganatzen saiatzen da. Arteen historian, ezberdintzea eta sinkretizatzea prozesu iraunkorrak dira, bata bestea bezain garrantzitsua, eta bata bestearen araberakoa. Forma sinkretikoak ez dagozkio soilik basa-arteari edo “herriaren” arteari, nahiz eta garai batez hala uste izan dugun; beren birsortzeko joera betikoa da kultura artistikoan. 1926an, Boris Eichenbaum formalista errusiarrak, ‘Zinema-estilistika arazoak’ artikuluan, objektuari buruzko eztabaida piztu zuen. Gai horrek, baina, ingurune kritikoak jada astintzen zituen, zinemaren hasiera-hasieratik. Objektua; zinema, arte garbi moduan, edo “arte zikin” moduan, André Bazinek handik hamarkada batzuetara esan zituen hitzetan. Inpresionista frantsesak eta Europako abangoardia aktibismoaren gorenean zeuden garai hartan, Eichenbaumek zinema arte sinkretiko gisa definitu zuen.