Xabier Erkizia. Soinu komunak.
Soinu komunak
“Lo que tiene la música de singular y anómalo es esto: transmitirla e interpretarla son un acto único. Un libro o un cuadro se pueden conservar en una bibilioteca o en un museo, después de ser interpretados, pero es otro acto, autónomo, y que no tiene que ver con su simple conservación. La música, no. La música es sonido y existe en el momento en que se toca, y en el momento en el que es tocada no se puede evitar interpretarla.” Alessandro Baricco, El alma de Hegel y las vacas de Wisconsin
Musika sorkuntzaren bideak, zentzu batzuetan behintzat, izugarri aldatu dira azken hamarkadetan, nahiz eta, revival fenomenoak tarteko, maiz ez dirudien hala denik. Soinuarekin lan egiteko moduak, prozesuak, modu anitzetan ugaldu dira, zabaldu, eta inoiz ezagutu ez dugun egoera eta soinu-mapa ugarienaren aurrean gaude. Beharbada ez legoke soberan erratea, musika sorkuntza zentzu klasikoan ulertu dugun bezala, ez dela inoiz gehiago orain arte bezala izanen. Baina ugaritasun hori aztertzeko Bariccok proposatzen duenari jarraitzen badiogu, badira musikaren jatorriari so eginez aldatzen ez diren gauzak, eta nahiz eta berak hori dionean musika klasikoari (edo berak musika kultua bezala definitzen duenari) buruz ari den, gauza bera pentsa genezake edozein musika alor garaikideri buruz, eta zentzu zabalenean hartuta, soinu sorkuntzari buruz ari garenean ere bai. Artikulu hau ZEHAR aldizkariaren 56. alean argitaratu zen.
Copyright 2009,
by the Contributing Authors.
Cite/attribute Resource.
larraitz. (2006, noviembre 29). Xabier Erkizia. Soinu komunak.. Retrieved mayo 04, 2024, from Arteleku.net Web site: http://old.arteleku.net/arteleku/argitalpenak/bildumak/musika-esperimentala/xabier-erkizia.
This work is licensed under a
Creative Commons License.
|
|
